Zakupy jeszcze z wakacji

Różową sukienkę (która pod swetrem wygląda jak spódnica) kupiłam w lumpeksie kilka kroków od domu. Dość dawno, bo w piękny letni dzień, kiedy mój synek pływał jeszcze w brzuszku, a ja szukałam ubrań na upały. I znalazłam bawełniany 'worek' - faktycznie dobry na upały, ciążowe dżinsy i tę różową kieckę - bardzo obcisłą, poliestrową, nie nadającą się na upały ani na ciążę, za to idealną na ponury chłodny styczeń.

fotografowała i photoshopowała Joanna Kisiel

czapka - handmade mojej mamy

płaszcz - mój własny handmade

buty - sarenza.pl

rękawiczki - prezent/ pamiątka z gór

torebka - allegro

sweter - odzież używana (Redherring maternity)

sukienka - odzież używana (Atmosphere)

kolczyki - H&M

chusta - H&M

Parę słów o tym, po co to wszystko

    

        Przeczytałam kiedyś opasłą biografię Michała Anioła zatytułowaną Udręka i ekstaza. Główny bohater wypowiada tam znamienne słowa: 'rób najlepsze, na co co cię stać albo nie rób nic'. Wymagające, prawda?
        Gdy myślę o prowadzeniu mojego bloga, mam wiele wątpliwości czy jest on najlepszym, na co mnie stać. Czasem chciałabym, żeby było idealnie. Żebym pokazywała się tutaj tylko perfekcyjnie umalowana (jak np. ona), stylowo ubrana (jak ona) i żeby mój blog był szalenie inspirujący (jak np. ten). Ale tak nie jest. Malować się nie chcę i szkoda mi na to czasu (nakładanie samego pudru to nie jest pełnoprawne malowanie). Zdjęcia robię sobie najczęściej sama i obrabiam sama - tak jak umiem. Gdy poproszę męża o pomoc, słyszę sapanie. Gdy próbuję coś zrobić w photoshopie, pojawia mi się komunikat, że mam za mało miejsca na dysku. Gdy szukam fajnego tła do zdjęć, mijam jedynie odrapane i obszczane kamienice. Gdy chcę napisać sensowną notkę, dzieci budzą mi się jeszcze daleko daleko przed puentą. Krótko mówiąc, braki, braki i jeszcze raz braki.
        W tym całym niezadowoleniu można bloga na przykład zawiesić albo (też na przykład) zupełnie zamknąć. Tak zrobiła dziewczyna, której naprawdę kibicowałam i która w moim mniemaniu radziła sobie świetnie. Do tej pory nie mogę odżałować tej straty.
        Ja na razie nie zamierzam się stąd zmyć. Pomimo wszystko.
        Po pierwsze dlatego, że lubię prowadzić bloga. Czasem nawet słyszę, że robię to fajnie (wierzyć? nie wierzyć?). Wiem na pewno, że nie chcę się poddawać i mam szczerą nadzieję, że powolutku pomalutku będzie to wszystko coraz sensowniejsze, ładniejsze, lepsze. Zdaję sobie sprawę, że gdybym naprawdę się uparła, skoczyłabym o poziom wyżej w ciągu jednego miesiąca. Ale wymagałoby to najpierw rozpisania konkretnego planu działania i sztywnego trzymania się wyznaczonych zadań. I wiązałoby się z rezygnacją z kilku innych dziedzin mojego życia. A one są dla mnie zbyt ważne. Czytaj z ust jest jednak tylko odskocznią. Oderwaniem się od pieluch, sprzątania, gotowania i noszenia po mieszkaniu brzydkiego dresu. Dzięki blogowaniu mogę pokazać Wam też różne moje pomysły, rękodzieła i poważniejsze realizacje.
        Ale przede wszystkim lubię blogować i niech to pozostanie w strefie przyjemności - nie obowiązku.

zdjęcia: autowyzwalaczem

złoty sweter - odzież używana (Monnari)

bluzka - Terranova

spodnie - odzież używana (Vero Moda)

naszyjnik - Centro

Dawne dzieje

zdjęcia: Michał Grrr

        Ten super elegancki naszyjnik ma już swoją historię. Zrobiłam go kilka lat temu mniej więcej w tym samym czasie, kiedy założyłam tego bloga. Naturalnie więc stał się częścią pierwszej stylizacji, którą tu pokazałam. I mimo, że jest już taki stary, wcale mi się nie nudzi. I nie wychodzi z mody ;)

Nowy nagłówek

        Jak zapewne zauważyliście, mój blog doczekał się nowego nagłówka. Ten stary był dość prosty w swojej formie i łączył szarość z różem - jedno z moich ulubionych zestawień kolorystycznych. Wisiał na blogu chyba przez 4 lata i wyglądał dobrze, jednak zupełnie mi się znudził.

        Nowy nie jest już tak prosty. Bardziej zwraca uwagę, ma więcej koloru i życia w sobie.

     
        Robiąc go, długo zastanawiałam się czy nie pójść znowu w stronę prostoty. Chciałam w pewnym momencie poprzestać tylko na wybraniu ładnej czcionki dla napisu i wypełnić go jakimś eleganckim różem. Na prostocie poprzestaje wielu blogerów. W ogóle prostota, a nawet minimalizm króluje obecnie na blogach i - patrząc szerzej - też w świecie designu (wystarczy chociażby obejrzeć nowo powstające loga). I jest to o tyle fajne, że się nie nudzi (a przynajmniej nie tak szybko).
        Ja jednak zdecydowałam, że mój nagłówek nie będzie minimalistyczny. Za bardzo podobał mi się ten koronkowy wzór. Za bardzo cieszył moje oczy po każdym otworzeniu pliku.
        Wiem, że taki wygląd może się szybciej znudzić. Ale też uważam, że kwiaty na różowo - pomarańczowym tle łatwiej się zapamiętuje, że wyróżniają się w tłumie i są bardzo jakieś - nie nijakie. I że są po prostu piękne.
        A tak zupełnie przy okazji; zastanawiam się czy kiedyś pisałam, skąd wzięła się nazwa mojego bloga.
        Po pierwsze z szacunku i uwielbienia dla twórczości Kasi Nosowskiej i zespołu Hey. Tekst piosenki "Chiński urzędnik państwowy" z płyty "Miłość! Uwaga! Ratunku! Pomocy!" zawiera słowa: '(...) zagłusza mnie znów miejski gwar, czytaj z ust (...)' i to właśnie z niego wycięłam nazwę dla bloga.
        Po drugie z sympatii do przyjemnego kawałka "Jungle drum" Emiliany Torrini, którego tekst zawiera jakby anglojęzyczny odpowiednik powyższego: '(...) hey, read my lips, 'cause all they say is [kiss kiss kiss kiss kiss](...)'.